“მომაკვდავი ვიყავი, მაგრამ არ გავჩერებულვარ, ვიბრძვი და შედეგიც მაქვს!… მე რომ საქართველოში ვყოფილიყავი, ალბათ, მოვკვდებოდი…” – ლალი არაბული

ემიგრაციაში წასული საქართველოს მოქალაქე, ლალი არაბული სააგენტო ,,პარალელთან” ინტერვიუში საუბრობს ემიგრაციაში წასვლის მიზეზებთან დაკავშირებით:

,,იტალიაში მე-7 წელია ვარ. ვმკურნალობ, ქიმიაზე ვარ, ონკოპაციენტი ვარ. მე-4 სტადია მქონდა და აქ [იტალიაში] ვაგრძელებ მკურნალობას. საქართველოდან სამკურნალოდ წამოვედი. ვმუშაობ ამ ეტაპზე – რადგანაც არანაირი წყარო არ მქონდა სხვა, შემოსავალი. ბაბუასთან დავიწყე მუშაობა, აწევ-დაწევა მიწევს, მაგრამ რა ვქნა?! მყავს 1 შვილი, 2 შვილიშვილი და ქირით ცხოვრობენ. მინდა, პატარა რაღაც მაინც გავუკეთო.

მეოთხე სტადია მქონდა, ვამარცხებ დღესდღეობით. 33-ე ქიმიოთერაპია უნდა გავიკეთო, 21 დღეში ერთხელ ვიკეთებ და აქ უძლიერესი ექიმები არიან და ძალიან დიდი მადლიერი ვარ მათი. მე რომ საქართველოში ვყოფილიყავი, ალბათ, მოვკვდებოდი იმიტომ, რომ საქართველოში ძალიან ბევრი გადასახადია, ვითომ არის უფასო, მაგრამ ამ დროს ვიცით, რომ არ არის უფასო – ფასიანია. მე ვარჩიე იტალიაში ჩამოვსულიყავი სამკურნალოდ. პირველ რიგში, აღვნიშნავ, აქ ეს ყველაფერი უფასოდ მიკეთდება. ჩვენი ემიგრაციის ექიმიდან უფასოდ მიკეთდება. მომაკვდავი ვიყავი, მაგრამ არ გავჩერებულვარ, ვიბრძვი და შედეგიც მაქვს!

ჩემი ქვეყნისგან ველოდები, რომ იქნებ გამოსწორდეს, იქნებ შეიცვალოს მთავრობა და უკეთესობისკენ წავიდეს. ჩემი შვილიშვილები, რაც დაიბადნენ, არ მინახავს. მინდა განვიკურნო და საერთოდ წავიდე აქედან. არ მინდა ემიგრანტობა, დავიღალე… მე არ მინდა, რომ აქედან წავიდე და ჩემი რძალი და შვილი გამოვუშვა [ემიგრაციაში]. მინდა, რომ სამომავლოდ ვიყოთ საქართველოში, მაგას რა სსჯობს ხომ?

ემიგრაციაში ყოფნის ყოველი დღე – დაძაბულობა, ნერვიულობა, ფიქრები და პირველ რიგში მონატრება… ასე ვარ, როგორც ყველა ემიგრანტი”, – აღნიშნა ლალი არაბულმა.

ავტორი
ნინი ხიჯაკაძე