ძალზე ემოციური პოსტი გამოაქვეყნა ფეისბუკის საკუთარ გვერდზე სამოქალაქო აქტივისტმა “ანტისაოკუპაციო მოძრაობა – ძალა ერთობაშია“-ს წევრმა ალექსანდრა გარსევანიშვილმა:
“ატოციდან დავბრუნდი, აივანზე ვარ ჰორიზონტს ვუყურებ და ვფიქრობ… ხშირად მეკითხებიან “არ გეშინია” ?
მე კი მინდა კითხვაზე კითხვით ვუპასუხო “რისი უნდა მეშინოდეს”?
იმის რომ ჩემი ორივე ქვეყანა ოკუპირებულია რუსეთის მიერ? იმის რომ მონობაში გადიდკაცებულს თავისუფლების ძებნაში სიკვდილი მირჩევნია?
იმის რომ ხელები იმაზე მეტად არ გამეყინება ვიდრე მეყინება?
ან იმის უნდა მეშინოდეს რომ ვახა მაჩალიკაშვილის გვერდით და ზაზა სარალიძის გვერდით ვდგავარ სიმართლისათვის?
ვფიქრობ და ზუსტად ვიცი რომ ბოლო ამოსუნთქვამდე ვიბრძოლებ საქართველოსათვის…
რამდენი ტყვიაც არ უნდა მომხვდეს თუ ჩემი სიკვდილი რამეს შეცვლის სამშობლოს სასიკეთოდ ბედნიერი მოვკვდები…
ომიც რომ დაიწყოს ომშიც წავალ, სადაც არ უნდა ვიყო მე ქართველი ვარ, ქართველი ვარ და არავითარი მაშასადამე…
ვერავინ ვერ გაიგებს რა სიმწარე იმალება იმ ღიმილის უკან რაც საოკუპაციო ზოლთან სახეზე მაფენია ან რამდენჯერ ჩუმად გადამიყლაპავს ცრემლები… მაგრამ ვიღიმი, ვიღიმი რადგან ერთმანეთის ღიმილი გვაძლიერებს…
ქართველები მტრის წინაშე თავდახრილნი არასოდეს ყოფილან…
სხვებამდე ვერ მივიტან ვერც იმ ღიმილს რომლითაც ზაზას და ვახას გამხნევებას ვცდილობ და რეალურად სული ყელში მაქვს ამ უსამართლობით გაჩხერილი… რეალურად ამ უსამართლობის შემხედვარეს მათი ყოველი ნახვისას ბოლო ხმაზე მინდა ტირილი და ზოგჯერ თითებს თითებზე ვაჭერ რომ ცრემლები არ წამომივიდეს…
26 წლის ჯერ ეხლა გავხდი და ორი უდიდესი მიზანი მაქვს, ვიდგე იქამდე ამ მამების გვერდით სანამ სამართალს არ ვიპოვით, ვიბრძოლო მათთან ერთად თუნდაც ბოლო ადამიანი გავხდე მათთან მდგომი… და ვიდგე იქ სადაც ჩემი მიწაა იქნება ეს ატოცი ერგნეთი თუ ხურვალეთი…
მე მჯერა რომ ამ უთანასწორო ბრძოლას მოვიგებთ…
ჩვენ აუცილებლად მოვიგებთ ომს…
დიდად არ გამოვირჩევი გრძნობების გამოხატვით, მაგრამ ყველას ვისაც ერთი დადებითი სიტყვა მაინც უთქვამს ჩემთვის, ვისაც ჩემთვის გულწრფელად გაუღიმია, გავუმხნევებივარ და დავულოცივარ დიდ მადლობას გიხდით…
ვერ ავხსნი რამხელა ძალას მაძლევს ამ სიტყვებით გარდასული დღეები…”