პოლიტიკური პროცესები, დღევანდელ საქართველოში, ძალიან დინამიურად ვითარდება. როგორც IRI-ს მიერ ბოლო ჩატარებულმა კვლევებმაც აჩვენა მოსახლეობის ნდობა, მმართველი პარტიის მიმართ მცირდება (დაეცა 23%-მდე). დაზუსტებით არავინ იცის, მაგრამ დიდი ალბათობით მომავალ არჩევნებში წაგების შიშით, ხელისუფლებამ უკან წაიღო „გავრილოვის“ სისხლიანი ღამის შემდეგ მოსახლეობისთვის მიცემული არჩევნების პროპორციული წესით ჩატარების პირობა. ამ შემთხვევაში ერთადერთი ძალა, რომელსაც აწყობს პოლიტიკური პროცესების დაძაბვა და მარგინალიზება „ქართული ოცნებაა“. პოლიტიკური ტემპერატურის მომატების ფონზე იგი კვლავ შეეცდება ოპოზიციური ძალები საზოგადოებისა და საერთაშორისო თანამეგობრობის თვალში წარმოაჩინოს მხარედ, რომელიც არაკონსტრუქციული, არაპროგნოზირებადი და არასაიმედოა. ამიტომ პროტესტის მშვიდობიან ფორმებს ჩვენი საზოგადოების პირობებში ალტერნატივა არ გააჩნიათ.
შექმნილ სიტუაციაში გადამწყვეტი მნიშვნელობა ენიჭება ოპოზიციური პარტიების შემდგომ ნაბიჯებს. მათ უნდა აიღონ ეხლა ინიციატივა საკუთარ ხელში და მოსახლეობას შესთავაზონ პროტესტის ისეთი ფორმები, რომლებიც ერთდროულად მშვიდობიანიც იქნება და ამავდროულად ეფექტიანიც. რაც სრულებით არ წარმოადგენს მარტივ ამოცანას.
მეორე ფაქტორი, რომლითაც მმართველი პარტია გავლენას ახდენს ჩვენი მოქალაქეების განწყობებზე რუსეთის მხრიდან მომდინარე საფრთხეებია. მძიმე სოციალურ-ეკონომიკური ფონის მიუხედავად ქვეყანაში (რომელიც დღითიდღე უარესდება), მოსახლეობის მოლოდინებიც და სურვილებიც, ძირითადად თუნდაც მყიფე და მოჩვენებითი, მაგრამ მაინც სტაბილურობა და სიმშვიდეა. ფაქტია, შემწყნარებელმა პოლიტიკამ მცოცავ ოკუპაციასთან მიმართებაში და პრინციპმა – „მე შენ არ გეხები, შენ მე ნურაფერს მომთხოვ“ მოქმედ მთავრობას შვიდი წელი შეუნარჩუნა მაღალი თანამდებობები. ერთადერთი პროტესტის გრძნობა, რომელზეც ადექვატურად მოქმედებს მოსახლეობა და არ არის ინერტული ეროვნული ღირსების საკითხია („გავრილოვის ღამე“).
გასათვალისწინებელია ის ფაქტორიც, რომ ზოგადად ამომრჩეველთა სიმპათიები ძირითადად იმ პოლიტიკური ძალისკენ იხრება, რომელიც გამარჯვებას ასხივებს. როგორც წესი ქვეყანაში მყარი პოზიციები გააჩნიათ იმ პოლიტიკურ ორგანიზაციებს, რომლთაც ფიზიკური (ძალოვანები) და გონებრივი (ინტელიგენცია) ძალების იდეოლოგიური და ფასეულებითი მხარდაჭერა გააჩნიათ. რადგან მოსახლეობის ძირითადი ნაწილი ცნობიერად თუ ქვეცნობიერად მაინც ძლიერს „ემორჩილება“ და მიჰყვება. მაგრამ დგება მომენტი, როცა ფიზიკური ისე გონებრივი ძალაც ქვეყანაში მესამე ძალის, ხალხის ნების დამყოლი ხდება და მას ემორჩილება. ეს გადამწყვეტი მომენტი საერთო კონსესუსის შედეგია, როცა ყველა ხვდება, რომ ქვეყანაში ცვლილებები საჭიროა.
დღეს სწორედ ოპოზიციის სწორ ნაბიჯებზე ბევრი რამ არის დამოკიდებული. მათი ქმედებები ბუნებრივია მოსახლეობის მოლოდინებიდან უნდა ამოდიოდეს და პროცესზე მოქმედ ფაქტორების მნიშვნელობას უნდა ითვალისწინებდნენ, წინააღმდეგ შემთხვევაში ეს ყველაფერი პოლიტიკურად არ იქნება წარმატებული და ეფექტური.
ჯერჯერობით რასაც ვაკვირდებით მთლიანი ოპოზიციური სპექტრი მკვეთრი პროტესტის ფონზე პოზიტიურ განწყობას ინარჩუნებს ქვეყანაში. მოძალადე, თუ ვინმე გამოჩნდა ეს ხელისუფლებაა. სამოქალაქო აქტივისტების ინიციატივა, „დაებოქლომებინათ“ სხვადასხვა სახელმწიფო ინსტიტუტები, მშვიდობიან ხასიათს ატარებს, მაგრამ აშკარად მართველი ძალის ერთ ნაწილში გაღიზიანებას იწვევს (რადგან ფაქტია მეორე ნაწილი კომოს ტბაზე ისვენებს). ისინი ცდილობენ ძალის დემონსტრირებით საქართველოს მოსახლეობას აჩვენონ, რომ ქვეყანაში სიტუაციას აკონტროლებენ. უახლოესმა ისტორიამ კარგად გვაჩვენა, რომ ხელისუფლების მხრიდან კუნთების თამაში ამ უკანასკნელისთვის კარგად არ მთავრდება. მიდის „ნერვების ომი“. ვინ გამოვა ამ ორთაბძოლაში გამარჯვებული უახლოეს მომავალში გამოჩნდება.
ავტორი
ალექსი ნონიაძე
სააგენტო “პარალელის” ექსპერტი, ანალიტიკოსი