სპორტისა და პოლიტიკის კავშირზე აკეთებს მინიშნებებს ანალიტიკოსი, პოლიტიკის ექსპერტი გია ჯაფარიძე:
“ფეხბურთის ნაკრების ბოლო თამაშებზე ბილეთის ყიდვა აღარ იყო პრობლემა. ნიშანი იყო ეგ. მატჩზე დასწრების მსურველი ნაკლები იყო. ნაკრებმა გულშემატკივარი დაკარგა.
გიორგი გორგაძე უნდა დაიბრუნოს ნაკრებმა, თუ გულშემატკივრის დაბრუნება უნდა. ეგ ბიჭია გულშემატკივრის სახე.
რაც ფეხბურთში ხდება, იგივე ხდება რაგბიში, კალათბურთში, სხვაგან. რაგბიზე 2 ბილეთი იყიდე და 2 ბილეთს გაჩუქებთო. ხალხი აღარ დადის რაგბიზე. რაგბი ჩვენი თამაშია კი არა, რაგბი ქოცების თამაშიაო – სახელოვანმა ვეტერანმა რაგბისტმა მითხრა.
გულშემატკივარი არ მივა რუსეთის საგულშემატკივროდ სტადიონზე. თავისი ნებით არ მივა. დიდი გულგატეხილობაა გულშემატკივარში.
სპორტი და პოლიტიკა გავმიჯნოთო და წყალბურთელი, რაგბის მოთამაშე, “შტანგისტი”, ფეხბურთელი, ჯუდოკა, მოჭიდავე, კალათბურთელი, ჯიბის ბილიარდისტი, ყველა პარლამენტში შერეკეს. ბრმა არავინაა.
რუსებს აშინებთ საქართველოს მოქალაქეების ერთიანობა, რის გარშემოც უნდა დგებოდეს ეს ერთიანობა. ნაკრების გარშემო ეროვნული ერთიანობა დაინახეს და ეგრევე ჩაერიენ. გატეხეს ეს ერთიანობა. სხვა სპორტშიც იგივე მოხდა. ფაქტია, აღარ არის ერთიანობა, აღარ არის “ჩვენ ერთი გუნდი ვართ”. ნაკრებისთვის დაწერილი სიმღერა გულშემატკივარს დარჩა, ნაკრები კი – ამ სიმღერის მიღმა. ჩვენ ვართ საქართველო, ჩვენ, ვინც თავისუფალ ქვეყანაზე ვოცნებობდით, ტრიბუნაზე რომ საქართველოს სახელი ბოლო ხმაზე გვეყვირა.
ბობანს ჰყავს გულშემატკივარი, დღესაც, ამდენი წლის მერე. მესის ჰყავს გულშემატკივარი. გიორგი ცინცაძეს ეყოლება გულშემატკივარი. იური გავრილოვს და სერგეი ტარაკანოვს არ ჰყოლია გულშემატკივარი საქართველოში“, – აცხადებს გია ჯაფარიძე.

